Κριτήριο αξιολόγησης στη Γλώσσα Γ΄

Α. ΚΕΙΜΕΝΟ: 

                            Οι εχθροί και οι φίλοι των μεταρρυθμίσεων

Οι μεταρρυθμίσεις έχουν λίγους φίλους και πολλούς εχθρούς, έχει επισημάνει από παλιά ο Μακιαβέλι. Τούτο διότι όσοι βολεύονται και επωφελούνται από την υφιστάμενη κατάσταση θα καταπολεμήσουν τις καινοτομίες, ενώ εκείνοι που ίσως ευνοηθούν από αυτές δε θα τις υποστηρίξουν στην καλύτερη περίπτωση παρά με τρόπο χαλαρό, μια και τα πιθανά οφέλη είναι μελλοντικά και αβέβαια. Με βάση αυτό το «αξίωμα», αρκετοί συχνά «ρεαλιστές» πολιτικοί αποφεύγουν τις δραστικές αλλαγές και τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις προκρίνοντας μια πιο συντηρητική λογική διαχειριστικού παρά ανανεωτικού χαρακτήρα στις πολιτικές τους προτεραιότητες και στη στρατηγική. Όπως έχει παρατηρήσει σχετικά ο καθηγητής Νίκος Μουζέλης, τα κόμματα συνήθως αποδέχονται και προωθούν μόνο τις μεταρρυθμίσεις εκείνες από τις οποίες προσδοκούν ότι θα επωφεληθούν εκλογικά. Η συνέπεια είναι ότι σχεδόν κάθε μεταρρύθμιση «μπορεί να προχωρήσει μόνο στο βαθμό που δε θίγει τα κομματικά κατεστημένα».

Αν στα παραπάνω προστεθεί και η λεγόμενη αδράνεια των «ιθαγενών», δηλαδή των στελεχών της ίδιας της διοίκησης, αλλά και η αδιαφορία ή μάλλον η αδυναμία αποτελεσματικής παρέμβασης της κοινωνίας των πολιτών, ίσως δεν εκπλήσσει ότι η δημόσια διοίκηση στη χώρα δεν κατάφερε να εξελιχθεί στο επίπεδο μιας οργάνωσης «βεμπεριανού» τύπου με σταθερούς κανόνες λειτουργίας, πάγια ιεραρχία, επαγγελματισμό, διαφάνεια και αξιοπιστία. Παρά τις ποικίλες διοικητικές μεταρρυθμίσεις που κατά καιρούς επιχειρήθηκαν, το κυρίαρχο «δόγμα» συγκρότησης του κρατικού μηχανισμού δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τα κατάλοιπα των πελατειακών σχέσεων, του νομικισμού και της «γραφειοκρατίας» στην πιο αρνητική της εκδοχή. Διάφορες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες συχνά εμφανίστηκαν να υποφέρουν από μια παλινδρόμηση ή εκκρεμή κίνηση μεταξύ αλλαγής του ισχύοντος και συντήρησής του.

Μάλιστα, το «παράδοξο της διακυβέρνησης» στη δημοκρατία μάς δείχνει ότι παρά τις αλλαγές στα πρόσωπα και στις κυβερνήσεις, μια κρίση απόφασης φαίνεται να διατρέχει την πολιτική διαδικασία. Όπως και η ατολμία για τις κρίσιμες, τις μεγάλες επιλογές για τις διαρθρωτικές τομές και τις μεταρρυθμίσεις ουσίας. Έτσι, ένα από τα κυριότερα ελλείμματα διακυβέρνησης στη χώρα αναφέρεται ειδικότερα στην κυβερνητική ικανότητα για μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και συντονισμό πολιτικής σ’ έναν σύνθετο ως κατακερματισμένο διοικητικό μηχανισμό του κράτους. Η αδυναμία της πολιτικής να λειτουργήσει με τέτοιους όρους έχει οδηγήσει στην απομυθοποίηση ή «απομάγευσή» της, κατά τον όρο του Max Weber, από τις μάζες του πληθυσμού, που δε συγκινούνται πια από αυτήν, όπως τον πρώτο καιρό της Μεταπολίτευσης. […]

                     Μακροδημήτρης Α., Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών,

                      Άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Β. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

Α.  Να γράψετε σε 100 - 120 λέξεις την περίληψη του κειμένου υποθέτοντας ότι                          ενημερώνετε έναν φίλο σας για το περιεχόμενο του άρθρου.

Β1. Με αναφορές σε σχετικά χωρία του κειμένου να αναζητήσετε τρία χαρακτηριστικά του επιστημονικού λόγου, τα οποία χαρακτηρίζουν το άρθρο.

Β2. Να γράψετε από μία συνώνυμη για τις υπογραμμισμένες λέξεις του κειμένου.

Β3. Να αναλύσετε το περιεχόμενο της φράσης «Αν στα παραπάνω προστεθεί η αφιαφορία ή μάλλον αδυναμία αποτελεσματικής παρέμβασης της κοινωνίας των πολιτών…» σε μια παράγραφο έκτασης 100-120 λέξεων.

Β4. Να βρείτε ένα χωρίο, στο οποίο ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί την τεχνική της αναλογίας, να προσδιορίσετε το είδος της (κυριολεκτική ή μεταφορική) και τα δύο σκέλη της.

Γ. Σε άρθρο που δημοσιεύετε στην εφημερίδα του σχολείου σας να αναλύσετε τους τομείς της κοινωνίας, στους οποίους κατά τη γνώμη σας πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις καθώς και τα εμπόδια που επισημαίνετε στην προσπάθεια για την εφαρμογή τους. Η έκταση του άρθρου σας να μην υπερβαίνει τις 500-600 λέξεις.